Beijing: heel. veel. Chinezen.

In een kunstmatig gesteriliseerde ruimte zit ik, op zo'n 100 meter hoogte en midden in de nacht, uit te kijken over stinkstad Beijing. Binnen wordt de lucht gefilterd zodat ik John Mayer (wat mis ik je toch, schatje) tussen het gezuig en gesputter door hoor.

Eerst maar eens een dag terugkijken. Op de een-na-laatste dag hebben wij het absolute hoogtepunt van deze reis meegemaakt: de Grote Muur. Dat is me een wereldwonder! Het is geweldig om mee te meanderen en je een Ming-, Ping- of Pongsoldaat te voelen, bibberend in de winter of zwetend in de zomer, op de uitkijk voor een stelletje op hol geslagen Mongolen.

Ik wil ook verder terugkijken, met jullie, trouwe lezers en lezeressen. Want het achterlaten van de uitgestrekte Taiga en de wijdse Steppe gaat je niet in de koude kleren zitten als je daarna verdwijnt in de massa. Een week geleden dacht ik nog: hoezo overpopulatie? Nu denk ik: aha! Sorry, excuses en vergeef mij, ik moet het toch even kwijt: Moskou is een grote Patsercity, Ulaanbataar is een grote Uberpop en in Beijing zijn gewoon heel. veel. Chinezen.

Beijing laat zien wat er gebeurd als de massa het overneemt. Wij hadden geluk, maar op andere stukken is de muur gewoon heel veel paraplu's, selfie's en hakken. Als de massa het overneemt, veranderd een eens zo imposant en rustiek paleis in een overbevolkt museum. Als het plebs het overneemt, kan iedereen dineren als een Qing-, Quang- of Qongkeizer. Als het volk regeert, is de Verboden Stad voor iedereen. Leuk, natuurlijk, maar ook verdrietig. Want als de massa het overneemt, is iedereen hetzelfde. Behalve, behalve, als je lang bent als Jelle of blond als Jos. Want dan wijzen de paraplu's naar je, en komen de hakken gestaag dichterbij. Of ik op de selfie wil. Klik. Ze gooiden nog net geen banaantje toe.

Morgen vliegen we weer naar het veilige, bekende en huiselijke Nederland. Ik behoor toe aan dat land.