Mensen als ik

Denderend over staal met hardhouten dwarsbalken door een eindeloos uitgestrekt land, aan de rand van mijn mooie continent, besef ik mij dat ik niet de enige ben. Ik ben niet de enige met reislust, niet de enige met ontdekkingsdrang. In al die dorpjes die voorbij schieten wonen mensen als ik, die ook een complex leven hebben met relaties, dromen en angsten.

Voor me zit een soldaat, net ingestapt, uit een klein Oekraeens dorp. Hij gaat ook Oostwaarts. Overmorgen staat hij misschien aan het front. Te schieten op een andere Oekrainer, uit een ander dorp. Ook met wensen, ook met idealen. Misschien schiet mijn buurman dan raak en eindigt een leven, huilt een moeder , jammert een zoon. Of misschien raakt die ander. Dan ligt hij daar. Laatste hoofdstuk uit, boek dicht.

We zitten nu bijna op 2000 km van huis en moeten nog grofweg 13000 kilometer. De gedachte dat we overal mensen zullen aantreffen, wonend in een dorp of massaal boven op elkaar en dat deze mensen allemaal een eigen verhaal hebben maakt me nieuwsgierig en klein. Je kunt dus iemand ontmoeten uit Oekraine, daar verliefd op worden en besluiten je leven verder met haar te delen. Dan kom je erachter hoe iemand is en hoe iemand zo geworden is. Terwijl ik er nu vanuit ga dat deze reis om mij draait en om wat ik ontdek en meemaak.

De mensen die ik ontmoet zijn slechts attributen in de voorstelling van mijn leven. Maar misschien ben ik wel een zijspoor, een anekdote of een ergernis in het verhaal van de dag in iemands anders z'n leven. Ik dender door, denk aan de soldaat en aan Pessoa, die schrijft: "O, mens van vlees en botten, begrijp je dan niet dat je werkelijk volkomen onbelangrijk bent?"