Mongolië

Vanuit de trein verloren wij dan uiteindelijk toch het zicht op Rusland. Met het Baikalmeer achter ons denderde de trein soepeltjes zuidelijker. Razend over de opdoemende steppen reden we Mongolië binnen. Het land van de paarden, zo bleek al snel. Ze galoppeerden deftig langszij terwijl onze trein voort maakte om van de uitgestrekte steppen en heuvels de geborgenheid van de stad te tonen.
Al hoewel het met die geborgenheid nog tegen zou vallen. Ulaanbaatar is de hoofdstad van Mongolië, en net als in elke hoofdstad is het er allemaal wat drukker, groter, en intenser dan in minder aantrekkende streken. Al snel zou blijken dat het met de geborgenheid van deze stad wat tegen zou vallen.
Men mag immers gerust stellen: "Rare jongens, die Mongolen." Want, lak aan de taal Engels, lak aan verkeersregels, lak aan buitenlanders. Communiceren met de locals blijkt een kunst, die zelfs de meeste expats hier nauwelijks onder de knie krijgen. Afgezien van het feit dat haast geen Mongool Engels praat, is de uitspraak van het Mongools op z'n zachtst gezegd complex.
Daarnaast heeft elke Mongool die geen paard heeft in ieder geval een auto. In een stad als Ulaanbaatar is er weinig plaats voor paarden, dus er zijn veel auto's. Nu is dat nog niet heel vreemd, maar het wordt wat naarder als men de auto's vervolgens wel als paarden bestuurd. Zo keken wij niet heel vreemd op toen onze taxichauffeuse op een traject van nog geen tien kilometer toch nog schade wist op te lopen. Een dergelijke verkeersmoraal biedt voor de locals de ideale kans om toeristen met te hoge prijzen af te zetten. Wellicht als compensatie voor het bloedlinke rijgedrag van de bestuurder?
Dat we als toerist een gewild doelwit bleken voor criminele Mongoolse bijverdiensten bleek later nog toen mijn portemonnee gestolen bleek te zijn, met beperkte schade gelukkig.
Dit alles schijnt helaas niet uitzonderlijk te zijn, gelet op de diverse verhalen van expats en toeristen.
Gelukkig hebben wij te midden van dit alles ook contact kunnen maken met zeer vriendelijke en hulpzame Mongolen, en werden we openhartig opgevangen door de Franse expats die alle westerlingen bijeenbrachten in het bruisende uitgaansleven.
Ook hebben ze meer kunnen zien van het landschap dat het land enorm siert, en zelfs de befaamde, maar smerige, paardenmelk mogen drinken in een Ger (Mongoolse tent).
Genoeg ervaringen om nooit te vergeten!